درباره شهر باکو
ردپای انسان در منطقه باکو به دوران پارینه‌سنگی بازمی‌گردد. از عصر برنز، حکاکی‌هایی بر سنگ در بائیل و مجسمه برنزی یک ماهی کوچک در قلمرو شهر کهن باکو به دست آمده است که مؤید تأسیسات انسانی در محدوده فعلی شهر باکو در همان دوران هستند.
پریسکوس، تاریخ‌نگار قرن پنجم میلادی برای اولین بار به آتش‌های باکو اشاره کرده است. آتش‌های نامیرایی که باکو را به یکی از مراکز اصلی زرتشتی مبدل ساخته بود. اردشیر اول ساسانی دستور داده بود تا آتش خاموش نشدنی اورمزد را در آتشکده‌های شهر برافروزند.
بین قرون دوازده و چهارده میلادی حصار مستحکمی به دور شهر کشیده شد و استحکامات داخلی آن نیز ارتقا یافت. برج دختر، قلعه‌های رامانا، نارداران، شاگان و مردکان و صبایل در همین دوران بنا گردیدند. بزرگ‌ترین مشکل در این دوران پیشروی دریای خزر به ساحل بود که بخش بزرگی از شهر را در خود فرو برد و قلعه صبایل در قرن چهاردهم کاملاً غرق گردید.
در طول جنگ ایران و روس، باکو بارها بین آن‌ها ردوبدل شد و درنهایت در سال ۱۸۱۳ و بر مبنای معاهده گلستان به امپراتوری روس پیوست.
رونق نفتی در اواخر قرن نوزدهم به گسترش باکو منجر شد و رشد جمعیت آن از پاریس، لندن و نیویورک نیز فزونی گرفت. اولین سکوی نفتی جهان به نام سنگ‌های سیاه در ۱۹۴۷ در سواحل باکو تأسیس شد.
فاصله زمینی با ایران فاصله زمینی از مرز ایران (شهر آستارا) تا شهر باکو حدود 400 کیلومتر (تقریباً 4 ساعت راه زمینی و 50 دقیقه هوایی از فرودگاه امام خمینی تهران) است.
